گزیده‌هایی از کتاب «مثنوی آدم‌ها» (بخش هفتم)

                           

                    گزیده‌هایی از بیت‌های کتاب (قسمت نخست):  

خویش را بشناس اول؛ خویش را
تا بدانــی فرق نــــوش و نیــش را
               ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شـهــرِ پـر از ناســره: شـهــری خراب
شهرِ سرشار از سره: شهری سراب
               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بت، نه بیرون، در درون‌ات خفته است
ایــــن سخـن را آن پیمبـــر گفته است
               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آن‌کـــه در بــازار دارد صـــد نـــــدا
جو فروش است او، ولی گندم‌نما
               ______________________
در پی شهرت دویدن، خامی است
قــاتـل زنجیـــره‌ای هم، نامی است
               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
این تلافی‌ها، تلف کرده است جان
کیــــنه‌ها کُشته است مرغ آسمان
               ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
رنــج‌ها، گاهی نهان‌تر، به‌تر است
آدم عاقل، به‌جا، هم‌چون کر است
               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دوست، دشمن؛ دشمنان‌ام دوست‌اند
مــــردمــان، یــکســـر، به زیرِ پوست‌اند
                ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مــرغ حق را با لباس حق کُشند
پای‌کوبـی می‌کنند و سرخوش‌اند
                ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آری؛ این آباد، جای آدم است
جـا برای آدم کامــل، کم است
                ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

ادامه دارد...
بخش نخست  بخش دوم بخش سوم  بخش چهارم

بخش پنجم بخش ششم

تصویر روی جلد کتاب «مثنوی آدم‌ها» (بخش پنجم)

                       

بخش نخست  بخش دوم  بخش سوم  بخش چهارم