گزیده‌هایی از کتاب «مثنوی آدم‌ها» (بخش هفتم)

                           

                    گزیده‌هایی از بیت‌های کتاب (قسمت نخست):  

خویش را بشناس اول؛ خویش را
تا بدانــی فرق نــــوش و نیــش را
               ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شـهــرِ پـر از ناســره: شـهــری خراب
شهرِ سرشار از سره: شهری سراب
               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بت، نه بیرون، در درون‌ات خفته است
ایــــن سخـن را آن پیمبـــر گفته است
               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آن‌کـــه در بــازار دارد صـــد نـــــدا
جو فروش است او، ولی گندم‌نما
               ______________________
در پی شهرت دویدن، خامی است
قــاتـل زنجیـــره‌ای هم، نامی است
               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
این تلافی‌ها، تلف کرده است جان
کیــــنه‌ها کُشته است مرغ آسمان
               ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
رنــج‌ها، گاهی نهان‌تر، به‌تر است
آدم عاقل، به‌جا، هم‌چون کر است
               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دوست، دشمن؛ دشمنان‌ام دوست‌اند
مــــردمــان، یــکســـر، به زیرِ پوست‌اند
                ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مــرغ حق را با لباس حق کُشند
پای‌کوبـی می‌کنند و سرخوش‌اند
                ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آری؛ این آباد، جای آدم است
جـا برای آدم کامــل، کم است
                ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

ادامه دارد...
بخش نخست  بخش دوم بخش سوم  بخش چهارم

بخش پنجم بخش ششم