گزیده‌هایی از کتاب «مثنوی آدم‌ها» (بخش دهم)

                             

            ادامه‌ی گزیده‌های کتاب (قسمت چهارم):  

جزمیت در کفر و ایمان، بردگی‌ست

آدم آزاده، غـــــــرق زنـــــدگـــی‌ست

                   ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آن‌کــــه بــسـیـــار از خـــدا گـویـــــد، بدان!

شاید او ریگی بـه کفش‌اش هست؛ هان!

                   ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

جـامــعـــــــه، اول، تــن‌اش را طــالب است

«جان»، فقط در فرد، گاهی، غالب است

                   ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اینک این بشنو تو ای صاحب‌کمال

آرمـــان، بـــی واقعیت: یــک خیال

                   ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گاه، بی نظمی، نشان زندگی‌ست

نظم مطلق، گاه، عین مـردگی‌ست

                  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

او فرازی خواست؛ فرجام‌اش فرود

«از قضا ســرکنگبیـن، صفرا فزود»

                  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شهر را مایه، میان‌مـایه بُوَد

جانِ آن پرمایه، در سایه بُوَد

                  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خانه‌ی بی نور، دزدان را خوش است

صیـدِ مـاران، لانــه‌های خامُش است

                  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

عشق و امن و پیر و نام و کام و بام

بی هزیــنه، کی بُوَد این‌ها به کام؟!

                  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

می‌توان با داشتن، ناشاد بود

می‌توان بـی داشتـن، آباد بود

                  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 بخش نخست  بخش دوم بخش سوم  بخش چهارم

بخش پنجم بخش ششم بخش هفتم بخش هشتم بخش نهم