یک طـرف٬ در فکر خودکشتن بـُوَد جــان٬ بـــــرای‌اش کــــم‌تــــــــر از ارزن بـُــوَد
زندگـی٬ پاییــز زرد و ســـوز ِ سرد از ســـرش تــا تــــه٬ ســـــراســـر٬ درد؛ درد
می‌رود با گاز٬ خـود را مـــی‌کشـد ناامیــــــــد از راز٬ خــــــود را مـــــی‌کشــــــد
آن کــه بــالاتــــــر رود از دیـــــگران خــویــــــــــــش را بــرتــــــر ببینـــد بی گمان
لیــــک٬ تقدیــرش: اسارت؛ احتیاج نــامـــــرادی؛ فقـــر و نــکبت؛ رشـــــــوه؛ باج
مردمان٬ نادان و ابـله؛ پستِ پست او٬ ولی٬ مست است؛ مستِ مستِ مست
هیچ امیدی نیــست او را هیچ امید ایــــــن‌چنیـــــــن٬ مــحــــرابِ مـــردن را گزید
مثنوی آدم‌ها٬ انتشارات آشیانیک طرف٬ در وصفِ خودکشتـن رود مـــی‌نــویــــــســـد؛ مـــی‌نــویـــــسـد تا ابد
غـــرقِ نـعــمت‌های گــونـاگــون بُوَد روز و شـب٬ افــســــرده و افــســــــون بُــوَد
ساحـــل دریــا و یـــک کاغــذ٬ قلم نــالــــه‌هــا از زنـــــدگـــــی؛ انــــدوه و غـــم
حرف او پنـدی برای خودکشی‌ست خود٬ پر از حرف است؛ فرمان: خامشی‌ست
مثنوی آدم‌ها٬ انتشارات آشیان