تشبیهِ نارسا و گم‌راه‌کننده‌ی «عالم دینی» به پزشک

یکی از تمثیل‌ها و تشبیه‌هایی که اغلبِ اندیشمندانِ دین‌ورز، برای تأییدِ «تعبد دینی» آورده‌اند، تمثیل و تشبیهِ «پیامبر» یا «عالم دینی» به «پزشک» است. این تمثیل، بسیار نارسا و ره‌زن است. عجیب است که از افلاطون تا هم‌این روزها (که دیروز از اندیشمندی شنیدم)، از این تمثیل بهره برده‌اند! مثلن اندیشه‌ی غیر دینی یا ضد دینی را به ویروس‌ تشبیه می‌کنند! و سپس می‌گویند: نباید چنین اندیشه‌‌یی پخش شود! در حالی که اگر پخش ویروس، به شدت آسیب به جامعه می‌زند، پخش اندیشه‌ی غلط و نادرست، باعث رشدِ اندیشه‌ی درست می‌گردد؛ چرا که گفته‌اند: تُعْرَفُ الاشیاءُ بأضدادها أو بأغیارها. در مثنوی آدم‌ها آورده‌ام که: شب، بدون روز، بس بی محتواست / این جهان، بی شر شیطان، بی خداست. شما ببینید در این بیست سال اخیر، چه‌قدر مباحثِ دینی و فلسفه دین در حوزه‌ها رشد کرده است! چرا؟! جز این‌ است که مخالفانِ اندیشه‌ی حوزه، افکارشان را در جامعه، پخش کردند و ...؟!

عقل و عشق در مثنوی آدم‌ها