خوب می‌دانی خودت را؛ خوبِ خوب
غــافــل از آبِ زلال و عــکـــس چـــوب!
مثنوی آدمهایــــک طـــرف٬ دیــــــــن‌داری‌اش ســـوداگری‌ست
از خــــــدای دیــــــــن و از قــــــــــــرآن٬ بــری‌ست
دیــــــــــن بـــــــرای او فـقـــط یــــــک ماکت است
کــفـر پنــــــهان‌اش هـــمــیــــــــشه ساکت است
راز میــــل او بـــه دیـــــــــن٬ ایــــــــن هست ایـــن
بــــشنـــویـــــــــــــد ای ســـــــاده‌بــیـــــنان زمین:
مــــــی‌فــــــــروشـــــــــد دیــــــــن خـود را در نهان
تــــا بــــگـیـــــرد بــر دهـــــــــان٬ یـــــک لقــمه نان
آی مــــــــردم! هـــــــر کــه حــــــــرف از دیـــــن زند
بــنــــــــگریـــــــــدش او چــــــــه دارد مــــــی‌تــنــد!
پشتِ حرف‌اش چیست؟! پنــهان‌اش چه هست؟!
تــا بــه کـــی بــاشـیـــــم در انــــدیــشه٬ پست؟!!
آن‌کــه بــسـیــــــار از خـــــــدا گـــویـــــــــد٬ بـــدان!
شــایـــــد او ریـــگی به کـــفـش‌اش هـست؛ هان!
یـــــک نـــشــــــان دارم از ایــــنــان؛ بــنــــــگـریـــد:
دیـــــــن‌فــــــروشــــان٬ صـــــد نــدا دارنـــــد و دیـــد
دیــــــــــن‌فـــــــروشــــان کــارشـــــان بـازاری است
کـــارشــــــــان بـا داد و افـــغـــــان٬ کــاری است
گــــر نــبــاشـــــــــــــد داد و فــــــــــریـــــاد و فـــغــان
دیــــــن‌فـــــروشــــــی٬ از بــــن و پـــایـــــــه: نــهــان
مــــایــــــه‌ی ایـــــــن کــار٬ فـــــــــریـــــاد است و داد
دیـــــــــن‌فــــــــروش بــــی‌فـــــغــــــان٬ دنــیـــــا نـزاد
مثنوی آدم‌ها