من پیش از این نیز گفتهام این نکته را. اغلبِ دلسوزیهای دلسوزهای فضای مجازی و حقیقی، نسبت به مظلومان فلسطین و سوریه و بحرین و یمن و عراق و لبنان، بیشتر، متعصبانه است تا انسانی. بارها دیدهام که فلان آقا یا خانمِ محترمِ دلسوزِ دوستدارِ مظلومانِ کودک و غیر کودکِ این سوی و آن سوی جهان، سازِ دلسوزیش فقط یا بیشتر، برای فلان مظلوم از فلان کشور، کوک میشود! و من واقعن کم میبینم کسی را که برای همهی مظلومانِ جهان، کمابیش یک اندازه، دلسوزی کند و ناله سر دهد. آری؛ انساندوستیهای آدمها، اغلب، ریشههای عمیقِ انسانی ندارد. و این، البته، ریشههای فلسفی و روانشناختی دارد که پرداختن به آنها، زمان و مکانِ مناسب میطلبد.