آن‌که خاری مــی‌نــهـد بــر دستِ کـَس
خوار گردانــد خودش را پیــــش و پس
بین خوار و خار٬ یک واو است و بس
تا ســــرای دیــگر ما٬ یـــک نـَفـَس
بخشی از کتاب «مثنوی آدم‌ها»٬ نشر آشیان:
یـــک طــرف٬ کــارش بـــــرای دیــــــــگـــری
می‌پـذیـــــــرد دیـــــگــری را چـــــون ولـــی
هـــر چـــــه گوینـــــدش٬ نگردانــد ســـرش
بــر سـرش کوبـنــــــد مــانــنــــــــدِ خــرش!
«این طـــرف رو»؛ زود ایـــــن ســو مـی‌دود!
«آن طـرف»؛ بــر چشم٬ دست‌اش می‌نهد!
گـر بگوینـــــدش: «بکـُش»٬ او٬ قاتـل است!
عـقل و فــکر و ذهــن و مغزش٬ باطل است
ور بگویــنـــــــدش که خـــــون‌اش آبی است
او بــگـویــــــــد: روز هــــــم مـهـتابـی است!
او بپنــــدارد کــــه اربــاب‌اش رب است
مـغـز او تــاریــــــک‌تــــر از صـــد شب است!
دیـکتــه‌ی «عقل»اش چنــین باشــــد عیان:
آن٬ الف؛ و آن٬ غیــــن باشـــــــد بـی‌گمان!
مـــــی‌نویــســـــد «قـاف» را با «غیــن»٬ او
ایـــــــن خــطا از «عیـــن» دارد رنـــگ و بـو
هـــــــــــرگـــز از واو و الـف٬ فــــارغ نـگـشت
هــیــــــــــچ٬ او٬ بــر گِــردِ مـعـنـاهـا نـگشت
عـقـل٬ تــنـــــــــهــا٬ عــقـل را مــــولا خـَرد
گــرچــــــــــه راهــــــــی جـــــز رهِ مــــولا بَرد
جـــان و دل هـــم٬ بــــی خــرد: بــی فایــده
بــــی خـــرد٬ آن عـشـق هــم٬ بـی قاعــده
عشق هم٬ بـی عقل٬ کور است و کر است
ایــــــن از آن دیــــــوانه٬ دیـــــــوانه‌تــر است!
عــشق٬ آن نــیــــــــروی تــنـــد و بــا شتاب
عـــقــل٬ نـــور است و چــــــراغ بــــی نـقاب