آن برون٬ نان می‌خورد خندان و خوش این درون٬ صـــد زخــم بــد؛ امــا٬ خمش
آن برون٬ آن دیـــگـران٬ در حسرت‌اش این درون٬ افــزون و افــزون٬ وحشت‌اش
آن برون٬ دل‌بـستـــه‌ی دارایــی است این درون٬ دل‌خوش به یک لالایی است
آن برون٬ یــک‌ســــر٬ بـیـفزایــد به نان این درون٬ یـــک‌ســـر٬ بـکـاهــــد از نهان
آن برون٬ از عــــیـــش٬ آکــنــــــده بُوَد این درون٬ بــــی‌تاب؛ بــــی خـنـــده بُوَد
ای امــان از جــنـــگِ بیــــرون و درون! جان٬ در ایــــن پـیــــکار٬ می‌گردد زبون!
یک طرف٬ با ناتوانان٬ تنــدخوست! با «توانـا»٬ نـاتـوان‌تــر از کدوست!
دستِ او٬ بـــر ناتـــوان آیــد فرود! روبــه‌روی قلــدران٬ گــویــــد درود!
با فــراتــر از خــودش ماننـدِ موش! با فروتر٬ می‌زند سیلـی به گوش!