دفترهای اول تا چهارمِ مثنوی آدمهای بنده، کمابیش مضمونهای پراکندهیی دارند؛ اما دفتر پنجم را داستانِ دیگریست: این دفتر، کاملن منسجم است؛ یعنی از اول تا آخرش فقط و فقط یک مضمون (آنهم کمابیش نو و تازه) دارد: نقدِ سیطرهی منطق بر ساز و کارهای جهانِ مدرن.
اما، شوربختانه، انتشار این دفتر، به دیوارِ بنبستِ «رفاقت تا نیمهْراه» خورد! ... ناشرِ محترم آشیان، به عللی، دست از همکاری کشید! ... نازِ گاه به گاهِ وزارت ارشاد، کم بود؛ نوازشِ ناشر هم به آن افزوده شد! ... باید به فکر ناشر دیگری باشم؛ اگر البته بشود و بتوان (به لحاظ قانونی،) ادامهی یک مجموعه را در انتشاراتِ دیگر منتشر کرد ...کانال: https://telegram.me/masnavi_Adamha