مقایسه حلاج و مولوی و حافظ

چند بیت از مثنوی آدم‌ها، دفتر سوم:

حافظ شـیــراز و حلاج شـهـیـــر

هر دو شیــرند و دلیرند و کبیــر

آن یـکــی، رند است و ایــن یــک، آشکار

سهم آن، «گفتار» و این یک، «چوب دار»

حافظ از حـلاج، واقـع‌بیــن‌تـر است

اجر رُک‌گویی نگر؛ چوبِ تر است!

پیـــر بلخ، اما، دلـیــــری عاشق است

گاه، عاقل؛ لیک اغلب: مستِ مست!

او به ژرفا می‌رود بس پر شتاب

یـکه‌تـاز و بــی‌توقف؛ بــی‌نـقاب

حافظ اما رنـدِ عالَـم‌ســـوزِ ماست

گاه، تردامن؛ گهی، محو خداست

پیر ما: بالاتر از هر صلح و جنگ

خار خار رنــد ما: فرهنگ و ننگ

پیـــر ما: در عمـق اقـیـانوس جان!

رنـد ما: «جـادوگــــری» بـا واژگـان!

پیـر بلخ ما ز تلخی‌ها جداست

جان‌ْ‌فزا و جانْ‌نواز و جانْ‌رُباست

رند ما، گه تلخ؛ گاهی بس شکر!

روبـه‌روی رنـــد، انــدازم سـپـر!

...

دفتر سوم، ص 71