پیش‌نهاد یک واژه برای زبان فارسی: تُویه در برابر رُویه

یکی از واژه‌هایی که در فارسی امروزی کاربرد دارد (البته نه چندان فراوان)، واژه‌ی «رُویه» (به معنای سطح) است. هنگامی که می‌گوییم «رُویه‌ی چیزی»، یعنی سطحِ بیرونی چیزی. واژه‌‌ی متضادِ «رُویه»، ژرفا یا درون‌مایه یا داخل است؛ که همگی کم یا بیش در فارسی کاربرد دارند. پیش‌نهادِ من برای واژه‌ی متضادِ «رُویه»، «تُویه» است. این واژه، هم هم‌ورزن و هم‌قافیه‌ی واژه‌ی «رُویه» است و هم معنای‌ش معنای داخل و درون‌مایه و ژرفاست. برای نمونه، می‌توان درباره دین، این‌گونه گفت:

رُویه‌ی دین، احکام است و تُویه‌ی دین، اخلاق.