در کتاب «مثنوی آدم‌ها»٬ آورده‌ام که:
خانه‌ی بی‌نور٬ دزدان را خوش است
صیدِ ماران٬ لانه‌های خامش است
آن‌گونه که در این بیت٬ آمده است٬ شاید بتوان گفت بنیادی‌ترین نشانه‌ی گسترش تباهی و تبه‌کاری در یک جامعه٬ این است که در آن جامعه٬ همه یا بسیاری از درهای آگاهی‌رسانی٬ بسته باشد؛ خبرها یک‌سویه به مردم داده شود و آدم‌ها یک‌سویه راه‌نمایی شوند و درهای دانش و آگاهی٬ بس کم باشد و بسی تنگ. جایی که روشن و پرنور باشد٬ کم‌تر پیش می‌آید که در آن‌جا٬ دزدی و تباهی رخ دهد.
پ.ن:
۱) سید هادی جعفری٬ مثنوی آدم‌ها٬ انتشارات آشیان
به نظر می رسد بهترین و یا یکی از راه های مقابله با تاریکی ، مهاجرت به سرزمین نور است و فرار از محیط دروغ و شهوت و طمع و شلوغ !!!
کسی بتواند باید چون‌این کند