افلاطون و نکوهش دیکتاتوری

دیکتاتور در نخستین روزهای فرمان‌روایی، اطمینان می‌دهد که هرگز به راهِ استبداد نخواهد رفت و کشور را اصلاح خواهد کرد. به مردم، به‌ویژه، به هوادارانِ خود، بذل و بخشش‌ها می‌کند و با همه، خوش‌رفتاری می‌کند.

پس از آن‌که با گروهی از دشمنان داخلی آشتی کرد و گروهی دیگر را از میان راه برداشت، نخستین کارش ایجادِ دشمنی و سپس جنگ با کشورهای بیگانه است تا نخست‌ این‌که مردم احساس ِ نیاز به رهبری ِ او پیدا کنند، دوم این‌که مردم به علت هزینه‌ی جنگ، تهی‌دست شوند و در اندیشه‌ای جز به دست‌آوردن ِ معاش نباشند. گذشته از این، جنگ، ابزار خوبی‌ست تا کسانی را که هنوز در اندیشه‌ی آزادی هستند، پیش شمشیر دشمنان بفرستد.

و همه‌ی این‌ها، سبب می‌شود که مردم، روز‌به‌روز، از او کینه به دل بگیرند تا آن‌جا که یاران‌اش که او را به زمام‌داری رسانده‌اند و نفوذی در میان مردم دارند، آشکارا از او خرده می‌گیرند و بدگویی می‌کنند. پس او نیز در این وضعیت، برای نگه‌داری از قدرت‌اش، ناچار است همه‌ی بدگویان‌اش را نابود کند و کار به جایی می‌رسد که در پیرامون‌اش، از دوست و دشمن، کسی نخواهد ماند.

اندکی کوتاه‌شده٬ از کتابِ پولیتیا، بند 567