یک به یک٬ میچیند او برهانِ خود تا بسـازد یـکهشهر جـانِ خود
بـــیخبــــــر از ایــــن کلام عالمان: شهر٬ با برهان٬ نیاید در میان
یــک طرف٬ دیـــندار٬ امــا٬ لافزن ذکر و تسبیـــحاش٬ همـــه٬ ایمانشکن
مینشیند شب بر آن سجادهاش روز مــیدزدد؛ بـهــانـــــه؟!... مادهاش!