یک طرف٬ خون‌گرم؛ خسته؛ دل‌زده قلبِ او شیشـه است؛ آزارش مده
زود مــــی‌رنــجـــد؛ دل‌اش نازک بُوَد در سخــن‌گفــتـــن٬ روان و رک بُوَد
زودرنــجـــی٬ بـــی‌کســـی آرَد پدید رنـــج‌ها؛ غـــم‌ها و انــــدوهِ جـدیــد
رنـــج‌ها گاهــی نهان‌تر٬ به‌تر است آدم عاقل٬ به‌جا٬ هم‌چون کر است
یک طرف٬ عادت٬ فریب است و دروغ آب را آمــیـــــخـتـــن بـا کشــک و دوغ
مـی‌فـریـبــد؛ صــد دروغ آرد به پیـش تا به یک جایی رسد؛ کم٬ یا که بیش
ایــــن٬ بـــرای چــــه؟ بـــرای نان بُوَد ایــــن٬ نباشــــد نان؛ حـــرام جان بُوَد
...
عاقبت: نان‌ها و خون‌ها٬ هم‌نشیـن! نانِ خــــونـــی؛ خــــونِ نانــی را ببین!
هادی جعفری٬ مثنوی آدم‌ها٬ آشیان