نشانه‌ی دین‌فروش‌ها

نمایشگاه کتاب٬ راهرو ۳۲ ٬ انتشارات آشیان

بخشی لز کتاب «مثنوی آدم‌ها»:

دین‌فروشان

یــــــک طـــرف٬ دیـــن‌داری‌اش سـوداگری‌ست

ایـــــــن‌چنیــــــن کس٬ از خدای‌ دین٬ بری‌ست

دیــــــــــن بــــــــرای او فقط یــــــک ماکت است

کــفـر پنـــــهان‌اش هـــمـیــــــشه ساکت است

راز میـــل او بـــه دیـــــــن٬ ایـــــــن هست ایـــن

بــــشنـــویــــــــــــد ای ســــاده‌بــیــــــنان زمین:

مــــــی‌فـــــــروشــــــــــد دیــــــن خـود را در نهان

تــــا بــــگـیـــــرد بــر دهــــــــان٬ یـــــک لقـمه نان

آی مــــــــردم! هــــــر کــه حـــــــرف از دیـــــن زند

بــنـــــــــگریــــــــدش او چــــــه دارد مــــــی‌تــنــد!

پشتِ حرف‌اش چیست؟! پنهان‌اش چه هست؟!

تــا بــه کـــی بــاشـیـــــم در انــدیــشه٬ پست؟!!

آن‌کــه بــسـیـــــار از خـــــــدا گـــویــــــــد٬ بـــدان!

شــایــــــد او ریـــگی به کـــفش‌اش هست؛ هان!

یــــــک نـــشـــان دارم از ایــــنــان؛ بـنـــگـریـــد!

دیـــــــن‌فــــروشــــان٬ صـــد نــدا دارنـــد و دیــــد

دیــــــــن‌فــــــروشـــان کـارشــــــان بـــازاری است

کـــارشــــــــــان بـــا داد و افـــغـــان٬ کـــاری است

گــــر نــبــاشـــــــــــد داد و فـــــــریــــاد و فــــغــان

دیـــــن‌فـــــروشــــــی٬ از بـــن و پـــایـــــه٬ نـــهــان

مــــایــــه‌ی ایـــــــن کـــــار٬ فــــــریــــاد است و داد

دیــــــــن‌فــــــروش ِ بــــی‌فـــــغــــــان٬ دنــیـــا نـزاد

دروغ‌گوها

نمایشگاه کتاب٬ راهرو ۳۲  ٬ نشر آشیان

بخشی از کتاب «مثنوی آدم‌ها»:

دروغ‌گویان:

یک طـرف، عادت، فریب است و دروغ

آب را آمـــیـــــختــــن با کشـک و دوغ

مــی فـــریـــبـد؛ صد دروغ آرد به پیش
تا به یک جایی رسد؛ کم، یا که بیش

ایــــن بـــرای چـــــه؟! بــــرای نـان بُوَد
ایــــن چـنیـــــن نانــی، حـرام جان بُوَد

نـــان اگــــر ایـــــن‌گــونه آیـــد بر دهان
نان نباشــد ایـــن، خزان باشد به جان

عــاقبت، نـان‌هـا و خـون‌ها، هم‌نشین
نـان خــونــــی، خــون نانــــی را ببین!

ایـــــن دروغ بـــی فروغ از ریشه است
ایـــــن، از آنِ جــانِ بی انـدیشه است

تـــربیـت وقـتـــــی نـبـاشـــــد در میـان
خــــود، دروغ افـتـــد بـه جـــان مردمان

تــربیـت، حــرفـــی نباشـد؛ کاری است
ز آن مهــم‌تـر، جـمعی و هم‌یاری است

ســـاخـتـارِ جـمـع را نــیــــــــکـو نـما!
فــرد، نـیـــــکو مــی‌شــود بـــی اعتنا

تـــربیـت، فـــردی‌ست؛ اما پیــش از آن
جـمـع بـایـــد تــــربیـت گــردد، جــوان!

تــربیت، جمعی، چه باشد؟ گوش کن!
ایـــن سخـن را بـا دل و جـان نوش کن:

نـظم ِ سخت و عـدل و قـانـون قضا
در فـــضــــایــــــــی بـــاز و آزاد و رها

ارج‌بـنــهـــادن بــه کــار و عــلـم و فـــن
کــارکـــردن‌هـــای سـخـتِ مـــــرد و زن

گـستـــرش‌دادن بـه دانـــش، کو به کو
بــــهــــره‌بــــردن از قــــوانیــــــــن نـکـو

شـــهـــر، آری، گــر بُـوَد نـیــــکو، بدان!
زشـت و بـــــد، کــم‌تـــر بیایــد در میان