آن طــرف را بـنـــگریـــــــد ای مــردمان!
با همه باشد؛ ولـــی تنــهـاست جان!
او بــلـنـــــد است و بـلـنـــــدی٬ جای او
خــــاکِ پـانـاخــــورده٬ زیــــــــــرِ پــای او
وقـتِ باکـَس‌بـــــــودن‌اش٬ تــنــــهــا بُوَد
وقـتِ تــنـــــهـایــی٬ کســـی آن‌جــا بُوَد
بــــــــودن او بــــــــودن در خــویــــشـتـن
هـــم در آن‌جــــابـــــــودن آن ســـوی تن
بی‌کس است اوِ؛ نیـــــز با کس باشد او
ایــــــــن٬ هــمــــــــان راز درون تــوبــه‌تــو
درجـــهــان‌بــودن٬ هـمــــانا بودن است
بودنِ بـی‌دیـــــگران٬ نـفـــیِ «مـن» است
او بــــــرای مـــا غــــــــریب و آشـنـاست!
این تناقض٬ در چنیـــــن کس٬ کیمیاست!
هـــــم بُـوَد تــنـــــهــا و هـــم نـَبْوَد چنیــن
ایـــــن تنـــاقــض‌هــاست راز کفــر و دیــن
ایــــــن تنـــاقض٬ در ریاضــی زحمت است
لیــــک در ایـــــن باب٬ عیـــن رحمت است
در تنــــاقـض٬ هـشت وحــدت شـرط دان!
در معـانی٬ ایــــــــن عـــددهـا٬ پــرت دان!
نــیـــــچه را بنــگر که صـد ضـد گـفته است
در هــــوایـــــــی پـُـرتـنـــاقـض خــفته است
ایـن٬ از آن باشـد که ذهن‌اش خفته است
هرچه بنـوشتـه است٬ جان‌اش گفته است
(بخشی از کتاب «مثنوی آدم‌ها»٬ نشر آشیان)
این٬ نخستین گام باشد؛ بشنوید:
(پـرده از ایـن چشم٬ باید برکشید)
خویش را بشناس اول٬ خویش را
تا بـدانـــی فــرق نــوش و نیـش را
(از کتاب «مثنوی آدم‌ها»)