در کتابِ «مثنوی آدم‌ها» درباره‌ی خودشناسی و خودیابی٬ آمده است:
«خــود» بخـواهـی؟ بی صفت٬ خود را ببین
گر چون‌این کردی٬ نه «آن» باشد نه «این» (۱)
اگر می‌خواهی خود را بیابی و پیدا کنی٬ خود را نه با صفتِ «بخشنده» ببین و نه با صفتِ «خسیس»؛ نه با صفتِ «دلیر» ببین و نه با صفتِ «زبون»؛ نه با صفتِ «فروتن» ببین و نه با صفتِ «بزرگ‌بین». و این‌گونه٬ خودِ حقیقی‌ات را می‌بینی و در می‌یابی که آن خودِ حقیقی‌ات نه این است و نه آن.
۱) سید هادی جعفری٬ مثنوی آدم‌ها٬ انتشارات آشیان٬ ص ۱۵۳
عقل سَر را اهل سَر شایسته است عقل زر را اهل شر بایسته است
عقل سَـر٬ وجـــدانِ پــاکِ اولیـاست عقل زر٬ ســوداگران را کیمیاست
عقل سَر٬ عقل سِر است و راز دین عقـل اخلاق و مــروت؛ ضـد کین
هادی جعفری٬ مثنوی آدم‌ها٬ ۱۲۴