یک طرف٬ مردی‌ست قلدر؛ زورگو او نبــرده است از مُــروت٬ هیــچ بو!
زن بــــرای‌اش کــم‌تـــر از ارزن بُوَد او فقط خویشــان بـرای‌اش تـن بُوَد!
زور او٬ تنــــهـــا٬ بــه ضــــدِ زن بُوَد روبــه‌روی دیـــــــگـران٬ الکـــن بُــوَد!
زور او از ناتوانــــی هست؛ هان! مـــردِ دانـا٬ نیــست قـلــدر با زنــان
قلدری کار ضعیفـــان است و بس ناتوانان را هــوس باشــد؛ هــوس
مرد٬ آن باشد که قدرت باشدش اقــتــــــدار و قـــاطعیت بـاشــــدش
قــاطـعیت را مــدان یــک قــلــدری خـوب‌خـوردن٬ نیست هـرگز پُرخـوری
هادی جعفری٬ مثنوی آدم‌ها ص ۱۰۵
یک طرف٬ خون‌گرم؛ خسته؛ دل‌زده قلبِ او شیشـه است؛ آزارش مده
زود مــــی‌رنــجـــد؛ دل‌اش نازک بُوَد در سخــن‌گفــتـــن٬ روان و رک بُوَد
زودرنــجـــی٬ بـــی‌کســـی آرَد پدید رنـــج‌ها؛ غـــم‌ها و انــــدوهِ جـدیــد
رنـــج‌ها گاهــی نهان‌تر٬ به‌تر است آدم عاقل٬ به‌جا٬ هم‌چون کر است