یــک طــرف٬ آن مــردِ بـدبــیــــن بـر زن‌اش بار سنگیـــن مـــی‌نـهـــد بر گردن‌اش
زن اگــــــر ایـــــــن ســـو رود٬ حــرفــی زند یا اگر آن ســـــو رود٬ حــــرفـــی زنـد
وای اگـــــر یـــــک مــــرد آیـــد بــــر درش! سخت مـــــی‌لرزد تمــــام پیـکـــرش!
وای اگـــــر نــانـــوای پـیـــــــر شهـــــرشان با زن‌اش باشـــــد رئـــوف و مـهــربان!
وای اگـــــــر زن دیـــــــــر آیــــد خـــانـه‌اش مــــی‌رود بالا و پایـیـــــن٬ چانـــه‌اش!
وای اگــــر٬ ای وای اگــــر هـــم‌سایـــه‌مرد چشــــم انــــدازد بــه زن؛ دردا و درد!
ای فــغـــــان و ای فــغــــان و ای فــغـــان! آسمـــان٬ پاییـــن؛ زمیـن٬ در آسمان!
شک به زن٬ شک نیست؛ بیــماری‌ست آن شـــوهـــر شـــکاک را ســــالم مــدان
شــک اگـــر در فلسفــیـــدن٬ کــاری است در «عمل» فرجام آن٬ صد خواری است
نــــرم گیــــــــر و نــــــرم خـــواه و نــــرم رو حرفِ حـــــق را از مـــن ِ شاعـــر شنو:
ســخـت‌گــیـــــری بـا زنــانِ نــــــرم‌خـــو؟!!! این٬ چـه دارد نام و عنـوان؟! خود٬ بگو
زن٬ سرشت‌اش نرم و نازک؛ شیشه‌ای‌ست سنـگ بر شیشـه‌زدن٬ دیـوانـــگی‌ست
«سـخت» بــا «نــرمـــی» نــدارد ســــازگار زنــگــــی بــا سخت‌گـیــــــری: تار ِ تار!
هادی جعفری٬ مثنوی آدم‌ها
بلاگ با مزه ای دارین
لینک کردم