بسیارند کسانی که عقل و خرد را یک‌سره قربانی تعصبِ دینی و مذهبی خویش می‌کنند. و بسیارند آدم‌هایی که نگاه‌شان به دین٬ نگاهی کینه‌ورزانه و از روی پیش‌داوری‌ست. من هیچ و هرگز نتوانسته‌ام با این دو گروه٬ هم‌دلی کنم. بسیار دیده‌ام آدم‌هایی را که افتخارشان این است که با وجودِ همه‌ی دگرگونی‌ها٬ همواره یک ساز می‌زنند و «صد تحول رخ دهد٬ در یک نت‌اند» (۱). و شیرین این‌جاست که این آدم‌ها آشکارشان بس سخت و ثابت است اما نهانِ‌شان بسی سست و کم‌مایه! و البته٬ هستند کسانی از این گروه که کم‌تر این‌گونه‌اند و کم و بیش٬ خویش را دین‌دارهایی خردباور و خردمندهایی دین‌باور می‌دانند؛ اما هنگامی که ژرفای رفتارشان را می‌نگری٬ می‌بینی که این تعصبِ بی‌جا و پنهان٬ کم و بیش٬ در آن‌ها هست.
نشانهی این‌گونه آدم‌ها این است که وقتی دین و دین‌داران نقد می‌شوند٬ تند و باشتاب٬ بر آن می‌شوند که پاسخ بدهند! این آماده‌بودنِ شتاب‌گونه برای پاسخ‌دادن٬ نشانهی آن است که در درونِ‌شان٬ تعصبی پنهان٬ پرورش یافته است:
مــی‌پرستــد او خـــدا را آشکار
در نهان٬ ذهن‌اش بُوَد پروردگار (۲)
کفرستیزی‌های این آدم‌ها نه بر مایه‌ای سنجیده٬ که کم یا بیش٬ بر پایه‌ی کینه و دشمنی استوار است. و البته و صد البته٬ نباید کفرستیزی را با دشمن‌ستیزی یکی گرفت. یک کافر٬ می‌تواند دوست یا دشمن باشد؛ هم‌آن‌گونه که یک مسلمان٬ می‌تواند دوست یا دشمن باشد. اگر ستیزی هست٬ باید با دشمنانِ بدخواه و کینه‌ورز باشد و نه با کافرانِ بی‌کینه و ناآگاه. و دشمنانِ بدخواه٬ هم ممکن است در میانِ مسمانان باشند و هم در میانِ کافران.
گروه دوم٬ از گونه‌ای دیگر به خویش ستم می‌کنند. اینان هرچه رنگِ دین و بوی مذهب می‌دهد٬ پیشاپیش و یک‌سره آن را پوچ و نادرست می‌دانند! و شیرین این‌جاست که بسیاری از مردم٬ اینان را بی‌دین می‌دانند! حقیقت٬ جز این است. از دیدگاهِ من٬ اینان٬ نه بی‌دین٬ که ضد دین هستند:
او بُوَد بی‌دین؛ نه بی‌دین؛ ضد دین
سر٬ پُر از نفرت؛ دل و جان٬ پُر زکین (۳)
اما و دو صد اما٬ این گروه آدم‌ها از یک چیز٬ سخت غافل‌اند:
جزم و سخت و سخت٬ ضدِ مومنان
«جزم»٬ ایمانِ نهان باشد؛ بـِدان! (۴)
این‌ها از یک سو٬ سِفت و سخت و با جزمیتِ تمام٬ در ستیز با دین‌داران هستند؛ و از سوی دیگر٬ غافل‌اند که هم‌این جزم و ستیزشان٬ به معنای پذیرش پنهانی دین و دین‌داران است! زیرا همه‌ی حرفِ‌شان این است که دین‌داران٬ جزمی‌اند؛ درحالی که خودشان نیز مصداق هم‌این حکم هستند!
آری؛ باید به هر دو گروه گفت که:
جزمیت٬ در کفر و ایمان٬ بردگی‌ست
آدم آزاده٬ غــــــرق زنــــــدگــــی‌ست (۵)
پ.ن:
۱) سید هادی جعفری٬ مثنوی آدم‌ها٬ نشر آشیان٬ ص ۲۲
۲) هم‌آن٬ ص ۲۲
۳) هم‌آن٬ ص ۳۶
۴) هم‌آن
۵) هم‌آن
سلام
هوالاول والآخر
جزمیت٬ در کفر و ایمان٬ بردگی‌ست
آدم آزاده٬ غــــــرق زنــــــدگــــی‌ست
این بیت شما به دلم افتاد و اینکه زندگی کردن تنها با ایمان و یا تنها با کفر ، ممکن نیست بلکه کفر و ایمان دو بال برای پرنده ی زندگی هستند . مردم فقط زنده هستند و زندگی نمی کنند.
در اصول کافی دیدم که گناه ، کفر است و توبه ، ایمان را به قلب بر می گرداند . در حدیثی دیگر در جایی دیگر دیدم که همه ی بنی آدم گنه کار هستند و بهترین گنه کاران ، توبه کنندگان اند.
یعنی در درون همه کفر و ایمان هست و آنچه زندگی را بر ما تنگ می کند جهل و نادانی و انکار حقیقت است.
کفر ستیزی بر پایه استبداد دینی، خودش عین دین ستیزیه..