درون‌گرایان:
یک طرف٬ خاموش و ساکت؛ گوشه‌گیر
بیـن خـامـــوشـانِ شـهـــرش بـی‌نظـیـر
بیش‌تر٬ چـون مـوش؛ گه٬ ماننــدِ شیــر
او هـمــیــشــه راضــــی از نـان و پـنیــر
دوسـتــی بـا دیـــــگـــــــران نـَبـْوَد در او
مِهـر آن‌ها هــم بـر او٬ بـــی رنـــگ و بو
دیـــر عاشــق مــی‌شود؛ امــا٬ به جان
انــدکــــی کـاری کنـــــد؛ امـــا٬ گــــران
برون‌گرایان:
یــک طــرف٬ فعال و پرجوش و خــروش
در مجــالـس٬ یــکه‌تاز و شیـــک‌پــوش
جمع چون گردنـد یـــک جا٬ دوستـــان
نـُقل مجــــلس او بُوَد با صــــد نشــان
زود هــــم‌دم مــــی‌شود با مــــردمــان
تیــــر قـــهـــرش هــم پرد زود از کمــان
بس که بــا مردم سخـــن‌ها گویـــــد او
صـــــد دروغ آرد؛ نـــهــــــان و روبــــــه‌رو
سخت مـحبــــوب است نــــزد عامیــان
بس که او پرجنب و جوش است و عیان
خنـــده‌رو؛ پُرحـــــرف؛ خوش‌برخورد و رو
در درون٬ افــــســــرده‌تـــــر از او مــجـــو
هادی جعفری٬ مثنوی آدم‌ها٬ ۱۱۵ و ۱۱۶
یـــک طـــرف٬ آن زورگوی نیـــک‌خواه
مِـهـر مــی‌ورزد به بازو٬ هم‌چو شاه
بــازوان٬ پـُـرزور؛ جـیــب‌اش پـُـــر ز زر
نیت‌اش نیک است؛ فرجـام‌اش خطر
دوست دارد بچـــه‌اش را بــی‌گمان
لیک٬ او را شکل خود خواهـد نهان!
این جوان٬ فرجام کارش دیـدنـی‌ست
عاقبت٬ در چـاهِ جـهـــل و الکنـی‌ست
چیـــــــره گـردد ایـــــــن پــدر بر لفظ او
غـافـل از ژرفـــای فــکـــــر ِ تــوبـــه‌تـــو!
هادی جعفری٬ مثنوی آدم‌ها٬ آشیان