شناخت کودک (قسمت 18)

شناخت کودک (قسمت 18)
بچه‌ی بد
هرگز کودکِ خود را با صفتِ «بد» خطاب نکنید؛ حتا اگر کار بدی می‌کند. و اگر کار بدی بکند، آن را نادیده بگیرید. او قصدی ندارد. کودک، بسیار اهل تخیلات است. کارهای بد او از روی تخیلات بسیار قوی اوست. اما گاهی لازم است که از سنینِ 3 یا 4 سالگی به بعد، کم‌کم، به او تذکر بدهیم. این تذکر، چهار شرط دارد:
1. بسیار قاطع اما بدون تندی و  خشونت باشد؛ یعنی بسیار مهربان اما بسیار محکم و قاطع؛
2 . تعداد تذکرها کم باشد (موارد ضروری). خیلی مواقع، باید کار بد او را نادیده بگیرید. تذکر زیاد، آن را لوث می‌کند و از تأثیر می‌اندازد.
3. خیلی کوتاه و در حد یکی دو جمله باشد.
4. صفتِ «بد و زشت» به کودک داده نشود؛ یعنی به کودک گفته نشود: بچه‌‌ی بد. خیلی کوتاه و گذرا و کم، فقط کارِ او را نامناسب و آزاردهنده بدانید نه خودِ او را.

سه نکته:
نکته اول: برخی پدر و مادرها انگار بلد نیستند این شرایط را رعایت کنند. مثلن بلد نیستند قاطع باشند. خب این دیگر مشکلی‌ست که به این سادگی‌ها حل نمی‌شود. باید تا می‌توانند به این شرایط نزدیک شوند.
نکته‌ی دوم: سنین زیر سه یا چهار سالگی، کودک، بسیار نادان و بسیار تخیلی‌ست. کارهای بد او را کاملن باید نادیده بگیرید. فقط می‌توانید حواس او را پرت کنید و جلوی رفتارهایی را که به خود یا دیگران آسیب می‌زند، بگیرید.
نکته‌ی سوم: اگر بد دهانی می‌کند و ناسزا می‌گوید، بدانید که او مقصر نیست. از جایی شنیده است. سعی کنید نسبت به بددهانی‌های او حساس نباشید. او را هم با واکنش‌های تندِ خود، حساس نکنید. مثلن از ده بار بددهانی، 5 بارش را کاملن نادیده بگیرید؛ 3 بارش کمی اخم کنید و هیچ نگویید؛ و 2 بارش را یک جمله و تنها یک جمله‌ی کوتاه بگویید؛ مثلن بگویید: «این حرف خوبی نیست.». همین. و خود را ناراحت نشان بدهید.